Νεοκλασικά

Η αρμονία και η ομορφιά των αρχαίων ελληνικών ναών δεν έπαψαν να αποτελούν σπουδαίες καλλιτεχνικές αξίες για τους ανθρώπους. Στην ιστορία της αρχιτεκτονικής η αρχαία μορφολογία επανήλθε επανειλημμένα για να δώσει ομορφιά και κύρος σε θρησκευτικά και σε δημόσια κτήρια. Είναι γνωστά τα κλασικιστικά φαινόμενα στη ρωμαϊκή τέχνη και αρχιτεκτονική της εποχής του Αυγούστου και του Αδριανού, καθώς και αυτά που επανέρχονται στην Ευρώπη κατά την Αναγέννηση και τη νεότερη εποχή.
Η πιο πιστή όμως μίμηση των αρχαίων μορφικών στοιχείων έγινε κατά τον 18ο και 19ο αιώνα στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αφού προηγήθηκε η γνώση, τεκμηρίωση και μελέτη των αρχαίων ναών στην Ελλάδα. Έτσι, δημιουργήθηκαν στην Αγγλία, την Γερμανία, την Αμερική και αλλού πολυάριθμα κτήρια, δημόσια και ιδιωτικά, που έμειναν ως ορόσημα στην ιστορία της αρχιτεκτονικής.

Ο κλασικισμός υιοθετήθηκε μετά το 1830 και στην Ελλάδα που αναζήτησε μετά την Επανάσταση την πολιτιστική της ταυτότητα. Επώνυμοι αρχιτέκτονες, Έλληνες και ξένοι, στο πνεύμα του ευρωπαϊκού κλασικισμού και εμπνεόμενοι απ’ ευθείας από τα αρχαία μνημεία, δημιούργησαν εντυπωσιακά και μεγάλα κτήρια, κυρίως στην Αθήνα, την Σύρο, την Πάτρα και τον Πειραιά.
Στον ελληνικό όμως χώρο έχει κανείς το προνόμιο να δει τα πρότυπα, δηλαδή τους αρχαίους ναούς. Αν και λίγο πολύ αλλοιωμένα από το πέρασμα του χρόνου, τα κτήρια αυτά μπορούν ακόμα να μας μεταδώσουν τη συγκίνηση της τέχνης του μεγάλου αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.